Przeczytane

My też polubiliśmy się z irlandzkimi kibicami! A jak dzięki nim poszerzyliśmy krąg naszych czytelników! Idąc ulicą z egzemplarzami czerwcowego „Monitora”, zostaliśmy zaczepieni przez grupkę fanów z Irlandii. Ci, zainteresowani naszą okładką o Euro 2012, wyprosili od nas kilka sztuk, w zamian oferując egzemplarz „Iris Daily Star” z 18 czerwca, który był, jak napisano na czołówce, „Free for the fans In Poland!”. Bardzo nam się spodobało to wydawnictwo. I to nie tylko dlatego, że było tam co nieco o Poznaniu. Kilkudziesięciostronicowy periodyk obficie ilustrowany był kibickami w mniejszym lub większym (częściej – w większym) stanie rozebrania. Właściwie więc powinniśmy zatytułować tę rubrykę „obejrzane”…

 

 

 

Wieje, że psy latają

Współtworzona przez samorząd województwa Wielkopolska Organizacja Turystyczna z pasją stara się promować wodny szlak turystyczny – Wielką Pętlę Wielkopolski – biegnący m.in. Wartą, Notecią i łączącymi je kanałami. Z tej okazji wydała w ubiegłym roku „Optymistyczny podręcznik Wielkiej Pętli Wielkopolski”.

Wśród barwnych opisów, porad i komentarzy przeznaczonych między innymi dla żeglarzy, kajakarzy czy motorowodniaków znaleźliśmy też nieco ekstrawaganckie opracowanie poświęcone ocenie siły wiatru, skierowane dla osób zainteresowanych windsurfingiem i… czytaniem gazet na plaży.

„Cisza jak w grobie. Nie widać windsurferów. Emeryci czytają gazety rozłożone na kolanach…” – taki opis znajdziemy w pierwszym akapicie, przy bezwietrznej pogodzie. Ale, gdy wiatr sięga już 4 stopni w skali Beauforta: „W porządalu. Mewy zaczynają szybować. Emeryci mamroczą i narzekają, próbując przewracać strony w gazetach”.

Zaintrygowani takim obrotem sprawy zastanawiamy się, co się dzieje nad sprzyjającym windsurfingowcom jeziorem, gdy wiatr przybiera na sile.  Przy 5-6 w skali Beauforta:  „Naprawdę nieźle. Brzeg pokryty rozłożonym sprzętem. Brak miejsca dla emerytów. Mewy próbują lecieć do przodu, ale wiatr je cofa. Nie da się przewrócić strony w gazecie bez wsiadania do samochodu”.

Przy 7 stopniach w skali Beauforta zaczyna być groźnie: „Wiatr wyje. Małe dzieci płaczą. Tylko najmężniejsi z gapiów stoją jeszcze na brzegu. Piasek żądli łydki. Wszystko wokół trzęsie się i kolebie”.

Co będzie dalej, skoro siłę wiatru mierzy się w 12-stopniowej skali? „Prysznice na plaży sikają poziomo, a małe wałęsające się psy już wywiało w przestrzeń. Nie można przeczytać gazety gdzie indziej niż w domu z zamkniętymi oknami. Rowerzyści, zarówno ci jadący pod wiatr i ci z wiatrem, wszyscy jadą z wiatrem, klnąc przy tym straszliwie” – czytamy przy opisie wiatru sięgającego 8-9 stopni w skali Beauforta.

10-11 stopni to według autora pogoda dla samobójców. „Windsurferzy przewracają się w tempie szybko przesuwanej taśmy na wideo. Choć większość siedzi w kolebiących się samochodach i próbuje przekrzyczeć wiatr. Nawet psy wielkości cielaka odfruwają zrywając łańcuchy. Znaki drogowe powyginane”.

„Pogoda dla głupków. Psy latają w powietrzu wraz z budami. Jeśli jesteś wystarczająco silny, aby otworzyć drzwi do samochodu i wyjść na zewnątrz, możesz poczuć się jak spadochroniarz w locie swobodnym” – skala siły wiatru kończy się na szczęście na 12-tym stopniu…

 

 

Czasami aż się boimy, co może wyskoczyć z koperty, którą przyniesie listonosz. Bo bywa, że wyskakują niezłe kwiatki.

Przyszedł był list adresowany na Sejmik Województwa Wielkopolskiego, a wysłany przez administratora pewnej znanej powszechnie przeglądarki internetowej. Administrator ów zachęca (i nawet ku owej zachęty wzmocnieniu daje 250 złotych rabatu) do reklamowania się u siebie. A list swój rozpoczyna tak: „Szanowny Właścicielu firmy Sejmik Województwa Wielkopolskiego…”.

Nieżyczliwi straszyli nas co prawda, że Platforma wszystko w końcu sprywatyzuje, ale żeby tak sejmik nawet?!

 

 

Jak Arboleda, to na niebiesko

Informacja o przekazaniu przez MSWiA do Kancelarii Prezydenta wniosku o nadanie polskiego obywatelstwa kolumbijskiemu piłkarzowi „Lecha” Manuelowi Arboledzie, a jednocześnie ciekawe dyskusje podczas Światowych Dni Innowacji o naszych reakcjach na wszelaką „inność” przypomniały nam o pewnym komunikacie, który czas jakiś już temu dostaliśmy z biura prasowego wojewody. Notka dotyczyła pozytywnego zaopiniowania przez Piotra Florka wniosku dotyczącego Arboledy. Rzecz w tym, że napisana została czcionką w kolorze niebieskim. Tymczasem, jak tylko głęboko sięgamy w zakamarki naszej pamięci, setki, jeśli nie tysiące innych komunikatów wcześniej i później dostawaliśmy od wojewody normalnie, czyli na czarno. A o jednym czarnoskórym Arboledzie – akurat na niebiesko. Czy już pisaliśmy, że jesteśmy fanami poprawności politycznej?

 

Polski to trudna języka

1. Radny nazywa się Munyama, a na imię ma Killion.
2. To JEREMIE jest inicjatywą, w ramach której przedsiębiorcom oferowane są rozmaite instrumenty finansowe.
3. Aż tak źle z naszą demokracją nie jest – Munyama z pewnością nie jest jedynym radnym wielkopolskiego (jako że to przymiotnik, pozwalamy sobie pisać ten wyraz z małej litery) samorządu w wymienionych powiatach. Być może chodziło o to, że żadna inna osoba mieszkająca na tym terenie nie zasiada w sejmiku województwa.